पुसकाे महिना चिसाे त भइहाल्ने नै भयाे । त्यसमाथि बिहानी पख । जमिनमा तुसाराे सेताम्मे छ । उमेश कलेज जानका लागि बाइक स्टार्ट गरेर घरबाट निस्कन्छ । अलिक पर चाेकमा राेजिनाले पर्खिरहेकी हुन्छे । उमेशले राेजिनालाई बाइकमा चढाउँदै भन्छ ” राेजिना आज कलेज बङ्क गराैँ हुँदैन ? ” ” यति बिहानै कहाँ जानु उमेश ? बरू टिफिन टाइम पछि हिँडाैला हुँदैन ? साेसल टिचरले प्राेजेक्ट वर्क बुझाउन भनेकाे छ । मैले त गरेकै छैन । त्यसले त लास्टै बेइज्जत गरिदिन्छ । घरमा कुरा लाइदिन बेर गर्दैन । ” ” हाे त नि । त्याे टिचर त लास्टै ल्याङ्ल्याङ् गर्छ भन्या । मैले त उसलाई बाबाकाे नम्वर भनेर छिमेकी हरिकाे नम्वर टिपाएकाे छु । टन्टै साफ । ” तेस्राे घण्टीमा राेजिनालाई टाउकाे दुख्न थाल्छ । काेखामा रहेकी साथीले राजिना बिमारी भएकाे कुरा शिक्षकलाई बताउँछिन् । शिक्षकले भन्छन् – ” ज्यादै दुःखेकाे भए घरमा गएर आराम गर । नभए अस्पताल पनि जानू पर्ला । एक्लै जान सक्छ्याै ? ” शिक्षकले फेरि भन्छन् ” रिङ्गटा लागेर बाटाेमा लड्ने पाे हाे कि ? काेही त जानुपर्छ । काेही छ रोजिनाकाे घरकाे नजिकैको ? ” उमेशले हात उठाउँछ । ” तिम्राे त बाइक पनि छ क्यारे । पुर्याएर आऊ ” उमेशले स्वीकृति जनाउँछ । अनि राेजिनालाई लिएर निस्किन्छ । राेजिनालाई बाइकमा चढाएपछि उमेशले साेध्छ ” हाेइन के भयाे तिमीलाई एक्कासि ? ” ” बुद्धू ! टिफिनमा हिडेपछि भागेकाे हुँदैन ? यसरी आइडिया लगाएपछि त बिरामी भएर पठाएको भन्ने हुँदैन ?” ” ओ , त्यसाे पाे । माने तिमीलाई । अब चिया खाजा खाऊँ कतै गएर । ” दुबैजना क्याफेमा छिर्छन् । कफी खान्छन् । दिउँसो भेट हुने सल्लाहसँगै एक आपसमा छुट्टिन्छन् । बेलुका पाँच बजेतिर राेजिना साथीकाे घरमा वर्थ डे मनाउने भनेर आमासँग अनुमति लिएर निस्कन्छे । उमेश पनि आमासँग बजारतिर काम छ भन्दै निस्किन्छ । दुवैजना पिपलबाेटकाे चाैताराेमा भेट भएर रेष्टुरेन्टतिर छिर्छन् । नास्तामा पिज्जा खान्छन् । उमेशले बियर , सलाद र तास झिकाउँछ । दुईवटा गिलासमा खन्याउँछ । “लाै समाऊ राेजिना चियर्स गर्नुपर्छ । ” ” मैले अझसम्म लिएकी छैन । भाे उमेश म खाँदिन । बरू तिमी पनि नखाऊ ।” ” ह्या राेजिना तिमी पनि । केही हुँदैन क्या । काेल्ड ड्रिङ्स हाे याे । काेक जस्तै । ला‌ै लेऊ। ” राेजिना बाध्य भएर गिलास समाउछे । दुवैले गिलास ठाेक्याउँदै चियर्स गर्छन् । राजिनाले एक घुट्काे तानेपछि मुख बङ्ग्याउदै भन्छे ” छ्या ! कस्ताे नमिठाे हुँदाे रहेछ ।” “खादै जाऊ पछि मिठाे हुँदै जान्छ । ” उमेशले हाैसला दिदै भन्याे । राेजिनाले नाक थुनेर एक सासमै गिलासभरिकाे बियर सिनित्त पार्छे । उमेशले हुक्का झिकाउछ । दुवैले पालैपालो हुक्का तान्छन् । यतिञ्जेल राेजिनालाई झिमझिम पारिसकेकाे हुन्छ । उमेश भने झ्याप भैसकेको हुन्छ । उमेशकाे घरबाट फाेन आउँछ । ” हजुरबा बित्नुभयाे तुरुन्तै घर आउनु पर्याे । ” उमेश तनाबमा आउँछ । ” लाै खा हजुरबा बित्नुभएछ । घर जानुपर्ने भाे ।” राेजिना लर्बराउँदै भन्छे – “नगए हुँदैन ? म त साथीकाे वर्थ डे भनेर आएकाे । यस्ताे अवस्थामा कसरी घर जानू ?” ” हाेइन राेजिना घर त जानै पर्छ । म तिमीलाई घरसम्म पुर्याइदिन्छु । तिमी खाना खाएर आएँ भन । सुटुक्क आफ्नो काेठामा गएर सुत । यति गरेपछि भैहाल्छ ।” ” नाइ म त जादिन के ! बसाैं न आज । ” राेजिना उठ्न तयार नदेखेपछि उमेशले आफैले डाेर्याएर बाइकसम्म पुर्याउँछ । उमेशलाई बाबाकै फाेन आउँछ ” लाैन बाबू छिटाे आउनु पर्याे । कहाँ छस् ? “हस् बाबा ” भन्दै गाडीकाे स्पिड बढाउँछ । विपरीत दिशाबाट आएकाे टिप्परमा उमेशकाे गाडी ठाेक्किन पुग्छ । दुवैजना इन्तु न चिन्तु हुन्छन् । एम्बुलेन्सले साइरन बजाउँदै अस्पतालतिर कुदाउछ ।